"Obietnica anioła" Frédéric Lenoir, Violette Cabesos

Obietnica anioła
Frédéric Lenoir, Violette Cabesos
Albatros, 2009

Z okładki „Obietnica anioła” krzyczy wręcz napis głoszący, iż jest to francuski odpowiednik „Imienia róży” i „Kodu Leonarda da Vinci”. Ciekawa okładka i opis wydawcy zachęciły mnie do zakupu. Dopiero po lekturze kolejnych rozdziałów dopadły mnie refleksje, czy to aby na pewno był dobry wybór.

Powieść składa się z dwóch przeplatających się historii. Bohaterką pierwszej z nich jest piękna, utalentowana archeolog Johanna, znawczyni sztuki romańskiej, która rozpoczyna prace wykopaliskowe w starym opactwie na wyspie Mont-Saint-Michel. Od dzieciństwa nawiedzają ją wizje tajemniczego mnicha, który powtarza Ad accedendum, ad caelum, terram fodere opportet (Trzeba przekopać ziemię, by osiągnąć niebo). Wizje te nasilają się podczas pobytu w opactwie. Wkrótce zaś dochodzi tam do dziwnych morderstw. Jednocześnie poznajemy historię mnicha Romana, żyjącego w X wieku właśnie w tym miejscu. Zakochuje się on w znachorce Mojrze, która przez jego współbraci zostaje ogłoszona heretyczką. Dopiero w trakcie czytania okazuje się, jak bardzo obydwie opowieści są ze sobą powiązane.

„Obietnica anioła” to powieść o miłości pomiędzy większej niż śmierć, niestety to historia z dużym, lecz niewykorzystanym potencjałem. Choć autorzy mieli interesujący pomysł, jego realizacja okazała się nieciekawa. Zabieg z przeplataniem się historii mających miejsce w różnych okresach czasu jest dosyć powszechnie stosowany w tego rodzaju książkach, w tym jednak przypadku daje on wrażenie chaosu. Możliwe, że jest to częściowo spowodowane, powieść ma dwóch autorów, lecz z drugiej strony jest wiele pozycji pisanych przez kilku pisarzy, a są spójne i dopracowane. Nie zaintrygował mnie ani wątek miłosny, ani kryminalny. Ponadto język i dialogi bohaterów nie brzmią naturalnie, co po prostu razi czytelnika. Przyznam się szczerze, że rzadko kiedy męczy mnie lektura jakiejś książki, a niestety w tym przypadku momentami to się zdarzało.

Książka ma jednak pewne swoje plusy. Dużo lepiej czytało mi się opowieść o mnichu Romanie i odniosłam wrażenie, że większym sukcesem cieszyłaby się książka skupiająca się jedynie na tej historii. Poznajemy także nieco historii opactwa, na ile jednak są to informacje prawdziwe i rzetelne trudno mi stwierdzić. Być może tak negatywnie oceniam tę pozycję, ponieważ porównanie jej do „Imienia róży” znacznie zwiększył moje oczekiwania wobec niej. Zdaję sobie sprawę, że jest to czysty chwyt marketingowy mający na celu zwabienie klienta, jednak te dwie książki nie łączy absolutnie nic. Naszła mnie przy tym pewna refleksja – od niedawna panuje dziwny zwyczaj, reklamowania słabych pozycji jako rywali dla arcydzieł literatury, co prowadzi do wielu nieporozumień i rozczarowań. Z innym podejściem być może ta książka nie byłaby taka zła. Można po nią sięgnąć chyba jedynie wtedy, gdy nie mamy pod ręką żadnej innej ciekawej książki.